li pichotis istòri - La soupo d'osretour

Acò es un capoulié qu'aviéu, que touti li cop, lou vespre, me fasié manja la soupo. I'avié toujours un os dedins, e... à chasque cop me boutié un os dedins la sieto e mi disié :
"Manjo la car ! manjo ço que i'a à l'entour dis os ! N'i a gaire, mai ço que i'a saches qu'es bon ! Acò te nourris !
E iéu, ma fisto, n'aviéu pas mai ; tambèn rousiguiéu lis os.
Em'acò un bèu jour partiéu. Puèi à belèu cinq cent metre de la jasso i avié uno peiriero. Vaqui que mande mi fedo dins la carriero ; me couche au passage e m'endourmi.
Finalamen, vèn veire monte i avié li fedo. Li vèi dins la pèiriero emé iéu que dourmiéu. Me reviho e me dis :
"De que fas aqui ? en bramant coume tout.
- E bèn, dourmi !
- E li fedo ?
- Soun dins li pèiriero que manjon.
- E de que manjon, à l'entour di pèiro ?
- A ! à l'entour di pèiro n'i a pas trop d'èrbo, mai lou pau que n'i a, acò vo es nourissènt !"