Es un manja d'ivèr, un di plat dòu gros soupa de Nouvè. Veici coume Durandeto l'alestis : fau coumta uno cinquanteno de cacalau pèr chascun ;
L'estiéu, se n'en manjo gaire e fau li faire juna unos semanado.
L'ivèr, soun tapouna, e li fau metre dans un rode tousc pèr que banejon, e eiçò pendènt uno niue (avisas-vous que s'escapon pas, e tapas-lei em'un cledis). L'endeman, espòussas-ié un pau de vinaigre emé de sau, qu'acò li fai bava. Fau pièi que prenguès forço paciènci pèr li lava emé d'aigo bèn claro, cinq o siès fes à-de-rèng. Aqui sarés lèst pèr li faire couire.

Boutas alor li cacalau dins uno oulo, em' uno tèsto d'aiet entiero, un brout de ferigoulo e de sàuvi, uno fueio de lausié. Vuejas proun d'aigo, salado coume se dèu, metès sus lou fiò bèn dous. Li cacalaus banejon, e quand an tóuti sourti, empesas lou fiò per que lou boui prengue lèu-lèu, qu'ansin li cacalaus restaran deforo de soun cruvèu. Fau faire bouli tres o quatre ouro (li cacalaus saran cue quouro li tirarés sènso peno em'uno brouqueto).

Es lou moumen d'adouba la sausso : un pau de sala chapla menut, uno cebo achado, e fasès roussi tout acò dins l'òli, en apoudènt un brisoun de coulis. Lou roussi estènt lèst, ié metès de juvert emé d'aiet chapla ; dounas un tour, e apoundès dous cuié cacalucha de farino pèr 150 cacalaus, e zòu ! mai un tour... Viras la sausso emé lou jus de couissoun di cacalaus, desdoublas rèn qu'emé d'aigo. Pelas la tèsto d'aiet qu'es estado, cuecho emé li cacalaus, e n'en fasès uno poumado que boutas dins la sausso (vèire coume es lou salage, e pebra d'uno man larjo, en estènt qu'aquéu fricot dèu èstre aut en goust).

Li cacalaus bèn agouta soun mescla la sausso, que dèu èstre bèn espeso, mai ounte li cacalaus, pamens, lou devon emourta. E leissas faire glou-glou uno miechoureto au cantoun dòu fiò.

Vous garantisse que vous regalarés !

DURENDETO